Pas drie maanden op de markt en nu al aan het opschalen?

“Sinds onze lancering begin mei hebben we geen moment stil gestaan. Overweldigd door de positieve reacties en vraag naar YAYA Kombucha zijn we ons aan het voorbereiden op een serieuze opschaling. Anders dan de meeste (bier)brouwers besteden we niks uit en doen we alles zelf, van de productie tot het bottelen”.

Wat is kombucha eigenlijk en waarom is het populair?

Kombucha is een gefermenteerd drankje dat gemaakt is van thee, suiker en een levende startercultuur. Startercultuur bestaat uit startervloeistof en een SCOBY (Symbiotic Culture of Bacteria and Yeast), die de fermentatie op gang brengt.

Lees onze eerdere artikelen, mét recept, als je er alles over wil weten!

Op het moment is kombucha het snelst groeiende drankje binnen de alternatieve frisdrankencategorie in de V.S. Dit komt onder meer door de groeiende vraag naar gezonde en natuurlijke voedingsmiddelen. Kombucha bevat veel minder suiker dan een frisdrank en geen alcohol. Daarnaast is het vooral ook heel erg lekker!

Beach & Booch. Made with real blueberries and peppermint. Nothing else. #kombucha

A post shared by YAYA Kombucha (@yayakombucha) on May 8, 2017 at 4:33am PDT

Wie zijn de mensen achter YAYA Kombucha?

Charlotte (35) werkt als freelance online marketeer. Tom (35) werkt bij adidas op het hoofdkantoor. “Beiden hebben we veel plezier in ons werk, en kwam kombucha op ons pad”, vertelt Tom, Charlotte heeft altijd de wens gehad om te ondernemen en ik wilde heel graag een eet-of drinkbaar product ontwikkelen”.

Hoe is dit idee ontstaan?

“We hebben beiden een diepe interesse in eten en eetcultuur. Onze nieuwsgierigheid bracht ons in aanraking met kombucha. Tom bracht het voor het eerst mee uit Amerika en wilde het gelijk zelf gaan maken, omdat het in Nederland nauwelijks verkrijgbaar was. Dus eerst maakten we het geruime tijd thuis, voor onszelf en vrienden. Anderhalf jaar geleden besloten we kombucha als product te gaan ontwikkelen om op de markt te brengen”.

Wat maakt YAYA Kombucha anders dan andere kombucha merken?

“In Nederland is kombucha nog nieuw en nauwelijks te verkrijgen. Er is internationaal wel veel kombucha op de markt, dit varieert van zoet tot heel zuur. YAYA Kombucha heeft een typische kombucha smaak en is tegelijkertijd heel toegankelijk voor iemand die het voor het eerst proeft. We maken een ongepasteuriseerd product, zoals kombucha bedoeld is. We hebben ruim een jaar aan onze smaken gewerkt. Het resultaat is een kombucha met de perfecte balans tussen zoet en zuur, smaak en aroma’s”.

Waar is de YAYA Kombucha brouwerij?

“Wij hebben meerdere locaties bekeken in Amsterdam maar hebben uiteindelijk de keuze gemaakt voor het Hembrugterrein in Zaandam. Het is een oud militair industriegebied en zit vol met prachtige monumentale gebouwen en een bos. Het lijkt een beetje op het Westergasterrein van 15 jaar geleden. Wij zitten in een oud munitiemagazijn dat we delen met andere foodondernemers”.

“De brouwerij hebben we zelf opgezet. Sommige machines, zoals onze vuller hebben we door een lasser laten ontwerpen. Elk flesje wordt handmatig gevuld en verpakt. Daar zijn we ook trots op, het is van begin tot eind een ambachtelijk en natuurlijk product”, legt Charlotte uit.

Wat kunnen we van jullie in de toekomst verwachten?

“We zullen nieuwe smaken blijven ontwikkelen op basis van wat er in het seizoen is en suggesties van onze klanten. Deze smaken willen we ook gaan aanbieden op de tap, dus vers! In september komen we met onze eerste Limited Edition”.

The post Met YAYA Kombucha spraken we over lekkere bacteriën en hun frisdrank brouwerij appeared first on Where The Food Is.

Martínez houdt van Peru. Door middel van de gerechten op zijn menu wil hij mensen de biodiversiteit van het land laten ervaren. Elke maand gaat hij samen met een team, genaamd Mater Initiative, op expeditie om ingrediënten en (soms bijna vergeten) bereidingswijzen te verzamelen uit bijvoorbeeld de Amazone jungle of het Andesgebergte.

Voedsel is volgens Virgillio een van de belangrijkste connecties die we als mens met de natuur hebben. Niet alleen doordat we het consumeren, maar ook door het zaaien, oogsten of bijvoorbeeld de handeling van het fileren van een vis. Mater Initiative helpt hem deze natuur te ervaren, en bestaat inmiddels uit meer dan tien personen waaronder een antropoloog en een onderzoeker. Deze expedities hebben het Mater Elevations Menu vormgegeven, dat we hebben mogen proeven. Dit menu wijzigt twee keer per jaar, maar van sommige gerechten verandert dagelijks wel een ingrediënt.

Om het menu te beschrijven kan ik geen beter woord bedenken dan ‘spectaculair’. Naast dat je het niet elke dag meemaakt dat je lunch uit 18 gangen bestaat, komt elk gerecht van een andere hoogte en uit een ander ecosysteem. Zo is de tiende gang een gerecht met ingrediënten afkomstig van 10 meter onder de zeespiegel, en de zesde gang een gerecht met ingrediënten van 3900 meter hoogte. Volgens Virgillio gaat eten over het raken van mensen en het vertellen van verhalen. Dat is precies wat hij met zijn menu doet. Je gaat mee op een gastronomische reis en proeft Peru.

The post Eten bij Virgilio Martínez, de beste chef van Latijns-Amerika appeared first on Where The Food Is.

Ik heb geluk dat chef Avillez in Lissabon is op het moment dat ik de stad bezoek (hij had bijvoorbeeld zomaar in China aan het koken kunnen zijn). José is een begrip in Portugal. Hij kookt niet alleen sterrenvoedsel in zijn met twee Michelinsterren bekroonde restaurant Belcanto (de eerste kreeg hij al binnen een jaar na opening), maar maakt zijn kookkunsten voor iedereen beschikbaar met zijn Pizzeria (een uitgekomen jongensdroom), en bijzondere concepten als Minibar, waar je voor een paar euro zowel een burger als exclusieve dishes als de ‘Foie Gras Filled Ferrero Rocher Wrapped in Gold Leaf’ kunt proeven. Ik ontmoet deze bijzondere chef en praat met hem over zijn dromen en ideeën over eten.

Eten vertelt een verhaal

José is trots op Portugal en staat niet alleen bekend om het moderniseren van de traditionele Portuguese keuken, maar wil met zijn gerechten ook echt verhalen vertellen over zijn land. ‘Food is probably the most representative of a culture, more than anything else’. Bakkeljauw, de gedroogde vis die Portugals grootste trots is, komt oorspronkelijk helemaal niet uit Portugal maar is een geïmporteerd product. Volgens José laat bakkeljauw zien dat Portugal een land is dat reisde en ontdekte, en dat vindt hij bijzonder. ‘Food tells a story about history and traditions.’

Veranderingen door techniek

‘Technology changed the way we handle food.’ Chef Avillez vertelt hoe in zijn ogen techniek voor een enorme verandering in de eetcultuur heeft gezorgd (en nog gaat zorgen). Vroeger moest een kok heel vroeg op om op de markt vis te kopen, vervolgens moest hij langs de groenteboer, de slager, et cetera. Tijden zijn veranderd. Sardines gaan soms levend aan boord van een vliegtuig in Portugal en zijn nog dezelfde dag in New York. Ook zorgen technologische hulpmiddelen in de keuken ervoor dat we consistentie en kwaliteit kunnen leveren. ‘Because of technology, we have more time to be creative and create amazing food.’

El Bulli

Creatief omgaan met techniek heeft José vooral bij het voormalig beste restaurant ter wereld El Bulli geleerd. ‘I learned that everything is possible. At El Bulli I really had to think outside the box.’ Hij laat ons één van de gerechten proeven die hij van chef Ferran Adrià leerde: de famous exploding olive. Wauw.

Dat deze man fantastisch kan koken en op een bijzondere manier naar eten kijkt, proeven we niet alleen bij Minibar, maar ook bij Café Lisboa en Cantinho de Avillez. Maar hoe komt een jongetje met een droom over stuffed mushrooms en goat cheese gratin terecht bij El Bulli?

‘A chef was not important’

De vader van José was vroeger eigenaar van drie of vier restaurants in Lissabon. Hij overleed toen José zes was, maar José herinnert zich nog goed dat hij zijn verjaardag in de pizzeria van zijn vader vierde. De avonden dat de restaurants niet vol te krijgen waren, gaven José’s vader veel stress. Of zijn moeder daarom niet wilde dat José een chef zou worden? Misschien, maar waarschijnlijk kwam het ook doordat in de tijd dat hij jong was, een chef in Portugal ‘not important’ was. Zijn moeder wilde liever dat hij zou gaan studeren en een -wel belangrijke- marketing manager zou worden.

Maar, José wilde koken. Doordat zijn moeder geen held in de keuken was, kookte hij als kind al vaak. Trots vertelt hij over de pastry shop die hij samen met zijn zusje runde toen hij tien was. Ze bakten cakes en taarten, die ze aan de buurt verkochten. Hij liet zijn moeder de ingrediënten kopen en ging er zelf met de volle winst vandoor. ‘Back then I already was a little entrepreneur!’

Smaakcombinaties perfectioneren in plaats van een marketingplan schrijven

Toch duurde het even voordat hij echt voor een carriére als chef durfde te gaan. Hij wilde eerst architect worden en later besloot hij Business Communication te studeren. De liefde voor eten bleef echter en hij kookte steeds vaker voor vrienden en familie. Op zijn negentiende kreeg hij het idee om met wat vrienden wine tastings te combineren met eten. Met dat plan in zijn hoofd ging hij naar een goede vriendin van zijn opa; Maria de Lurdes Modesto, een bekende foodwriter in Portugal.

Heel voorzichtig zei hij tegen haar dat hij misschien wel chef zou willen worden. ‘I was nervous about her reaction, and I was surprised when she told me that I should just go for it.’ Maar hij studeerde nog Business Communication en in het laatste jaar moest hij stage lopen. Zijn eerste internship in de keuken was op papier eigenlijk een marketing stage bij een restaurant. Terwijl ze op zijn opleiding dachten dat hij bezig was met een marketing plan, stond José in werkelijkheid zijn snijtechnieken en smaakcombinaties te perfectioneren. Toen hij de smaak eenmaal goed te pakken had ging het snel. Hij werkte vaak 16 uur per dag en had een aantal jaren maar 3 tot 4 uur slaap per nacht.

Uitgekomen dromen

‘When I think back of my dream about the goat cheese gratin, I realise that I have achieved so much more than that. I guess now I do what I really like to do and I have a lot of fun.’ José werkt hard, heel hard. Hij heeft 6 restaurants geopend in 3 jaar en is soort van conceptenmachine. Hij heeft geen computer, maar tikt alle inspiratie als notities in zijn iPhone. Hij laat ons zijn telefoon zien en scrollt door al zijn ideeën. ‘Sometimes I write at 5 AM in the morning, in the train, the metro or when my kids fall asleep. I have many ideas for menu’s and concepts. Maybe these concepts will happen someday.’

Misschien, maar voor nu moeten we het dus doen met zijn bestaande concepten, en dat is absoluut geen ramp want het eten is er fantastisch. Mensen komen van over de hele wereld om zijn kunsten te proeven bij Belcanto. Dat hij naast dit sterrenrestaurant zijn dromen volgt en bijvoorbeeld een pizzeria opent, vind ik fantastisch. Volgens José moet je altijd je ‘dream’ of je ‘vision’ blijven volgen. ‘When your vision or goal is to make money, you are probably not going to make it. For me, the most important is flavour. It is all about the flavour, not about the show-off. I have pleasure when I see that other people have pleasure and really enjoy the flavours of my food.’

The post Jose Avillez: van geitenkaas gratin tot sterrenchef appeared first on Where The Food Is.

Kleine rookpluimen hingen de afgelopen dagen boven het Westerpark in Amsterdam, waar het extra lange weekend van de Rollende Keukens plaatsvond. Ik heb echt mijn best gedaan om zoveel mogelijk te proeven; lunch, avondeten en alles daarna en daartussen heb ik uit een kar gehaald. En ik was niet de enige, het was gezellig druk en iedereen had zo zijn of haar redenen om naar de Rollende Keukens te komen. Wij waren nieuwsgierig en zijn op zoek gegaan naar een paar bijzondere bezoekersverhalen. En natuurlijk hebben we ook meteen maar even gepeild wat ze nou het aller lekkerste vonden: goede tips voor volgend jaar!

Paul, Nina, baby Fien, Suus, Pim en Thomas

Paul: ‘Ik heb mijn broertje Pim en zusje Nina hiervoor uitgenodigd. Pim is vrijdag al gestopt met eten om zich hier vandaag vol te stoppen.’
Nina: ‘Het is alleen wel jammer dat we elkaar niet zo vaak zien.’
Paul: ‘Ja, maar eten verbindt mensen echt. Dit is gewoon een familiebijeenkomst geworden, zelfs mijn neef en nicht zijn erbij gekomen.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
‘Sowieso de kimchi burger van de Beef Chief!’

Cerel, Melissa en Stefano

Melissa: ‘We zijn hier om lekker te eten en natuurlijk voor de gezelligheid.’
Stefano: ‘En om lekker een biertje te doen. Straks ga ik nog bij mijn moeder eten, die heeft rijst met kip en kouseband gekookt. Dit is het voorproefje, ik hoop alleen wel dat het straks een beetje verteerd is haha!’

Wat vonden jullie het lekkerste?
Stefano: ‘We hebben sprinkhanen gegeten, dat was echt een hele ervaring.’
Melissa: ‘Ik vond The Dutch Weed Burger heel lekker.’

Neeltje, Ruud en Brian

Neeltje: ‘Ruud en ik zijn hier eigenlijk op een date, onze derde. We zouden vandaag op dubbeldate gaan, maar de vriendin van Brian kon ineens niet meer.’
Ruud: ‘Hij is nu eigenlijk een beetje een aanhangsel. Maar we kennen elkaar via hem. Hij is dus gewoon onze cupido, en daarom mag hij blijven.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
‘De hamburger van de Beef Chief.’

Margreet en Marleen

Marleen: ‘Je kunt niet om de Rollende keukens heen, heel Amsterdam is hier.’
Margreet: ‘Het is druk, maar leuk!’
Marleen: ‘Onze hobby is eten, als we bij elkaar zijn dan eten we.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
‘We zijn op een tour van nieuwe dingen; kreeft, oesters, sprinkhanen. De keuze is gigantisch, misschien is er zelfs wel teveel.’

Richard, Anique, Mos, Marianne

Richard: ‘Wij komen uit Australië.’
Marianne: ‘We zijn drieëntwintig jaar geleden geëmigreerd, en vandaag speciaal voor de Rollende Keukens naar Amsterdam gekomen.’
Anique: ‘Dit is al de derde keer dat ik naar de Rollende Keukens ga. Ik heb twintig jaar in Australië gewoond, maar ben naar Amsterdam gekomen om te studeren.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
‘Joeri Tandoeri, de pulled pork van Smokey Goodness en de porchetta van BAK.’

Christy en Michel

Christy: ‘Dit is echt een heerlijke zondagsbesteding.’
Michel: ‘We komen uit Hengelo om inspiratie op te doen voor ons toekomstige restaurant. We houden van koken en zijn op zoek naar iets bijzonders. Je vindt hier mensen met passie voor hun eigen product. Ze werken hard om iets bijzonders te maken, dat vinden we mooi en vind je ook niet overal. Het leven is te kort om vies te eten.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
Michel: ‘De kimchi burger.’
Christy: ‘Ik eet hem zelfs met kaas, terwijl ik helemaal geen kaas lust.’

Linda, Bert, Melle en Nikie

Melle: ‘Dit is onze tweede dag. We komen naar de Rollende Keukens voor het eten en de gezelligheid.’
Nikie: ‘Als de kinderen straks in bed liggen komen we terug!’

Wat vonden jullie het lekkerste?
Nikie: ‘Wat ik het lekkerste vond? Oh er stond daar verderop een bus met hele lekkere shakes.’
Melle: ‘De ravioli van Spaghetteria!’

Martijn en Pablo

Martijn: ‘Er worden hier kwalitatief goede producten anders gepresenteerd. Zoals bijvoorbeeld Rabarbercello, iedereen drinkt altijd Limoncello, dit is net even wat anders.’
Pablo: ‘Je kunt leuke nieuwe dingen uitproberen, het is trendy, hip and happening.’
Martijn: ‘Ja, en het is hier redelijk druk, maar het publiek is leuk.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
‘De wrap van Julius Caesar. Je kijkt natuurlijk ook een beetje naar wat gezond voor je is.’

Antje en Tandra

Antje: ‘Het is zo mooi dat hier zoveel verschillende smaken en zoveel culturen samenkomen. Ik ben hier al drie dagen lekker wezen eten, en nu ben ik samen met m’n zoon. Het is echt gezellig, maar wel een beetje druk. Ik wil trouwens niet op de foto hoor! Maak maar een foto van mijn zoon haha.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
‘Alles was lekker! Maar vooral de kreeft met friet was heerlijk, die met dat hamertje. Oh en van die kip, met dat kleine vogelkooitje daar.’

Nico en René

Nico: ‘We weten dat het hier heel gezellig is.’
René: ‘Het is een beetje peace, love and happiness hè? Het is allemaal heel gemoedelijk, er zijn geen problemen of iets. Het is leuk om alle culturen bij elkaar te zien.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
‘De rilettes en de foie gras van Chef Nicolas waren heel lekker. Oh en de macaroni van zo’n tent was ook goed, simpel maar lekker.’

Sarah en Josje

Sarah: ‘We hebben de hele dag gewerkt, nu komen we hier nog even de laatste zonnestralen meepakken.’
Josje: ‘Weekend vieren en onze zinnen verzetten.’

Wat vonden jullie het lekkerste?
Sarah: ‘Vanavond hebben we eigenlijk nog niets gegeten, maar ik was hier gisteren ook, en toen vond ik het broodje entrecote van L’Entrecôte Mobile het lekkerste.’
Josje: ‘Ja, ik heb dus nog niets gehad, maar ik houd echt van woordgrapjes, dus met de ‘kip it real’ van Pollos ben ik snel ingepakt.’

The post Familiebijeenkomsten en mislukte dubbeldates bij de Rollende Keukens appeared first on Where The Food Is.

De twee kunstenaars zijn vier jaar geleden begonnen met hun zogenaamde ‘signaalkeuken’. Je hoort de term ‘no waste’ steeds vaker; varkens worden van nose to tail gebruikt en zelfs supermarkten worden naar dit concept ingericht. Maar ondertussen zijn er heel veel dieren die ongewenst zijn en afgeschoten worden, zonder dat er iets mee gedaan wordt. Ze zijn echter prima te eten en staan in andere landen soms gewoon op de menukaart. Een cultureel ding? Wie zal het zeggen. De Keuken van het Ongewenste Dier hoopt ons in ieder geval aan het denken te zetten met hun kroketje Schipholgans.

Wat gebeurt er met die beesten?

Rob en Nicolle hebben al zo’n twintig jaar een vormgeversbedrijf. Vier jaar geleden werkten ze aan een project in Amsterdam West, waarbij ze ook de catering deden. Het viel Rob op dat in Nieuw West zoveel ganzen liepen. ‘Van die grote wilde witte ganzen. Ik dacht: laat ik er eentje vangen, dan ga ik daar wat van maken. Toen begon ik er met een kok over te praten en die zei: “Je moet hem niet zelf doden! Dan raakt dat beest in de stress, dat gaat in het vlees zitten en dat smaakt niet meer. Maar hier heb je het telefoonnummer van een Schipholjager, bel die eens, dan kan je er zo eentje krijgen.” Toen ben ik erheen gegaan en kreeg ik een gans mee. Zo’n tien tot twintig kilometer rondom Schiphol worden veel ganzen geschoten, maar je hoort er eigenlijk vrij weinig over. Ik ging daar één gans ophalen en kwam met honderd vragen terug. Waar gaan die ganzen naartoe? Wat gebeurt er met die beesten? Waarom eten we het niet?’ En zo is het idee ontstaan.

Niet lang daarna waren er de ganzenkroketten. ‘Een makkelijk, toegankelijk product dat iedereen lust, iedereen eet, en dat ook een beetje de stevige ganssmaak nivelleert. Na verloop van tijd kwamen de volgende ongewenste dieren. Eerst de Amerikaanse rivierkreeft, en daarna het paard. Het werd op een gegeven moment een soort rollercoaster van dieren die in Nederland ongewenst zijn.’

Samenwerken met professionals

Ze hebben altijd al iets met eten gehad. Nicolle heeft vroeger zelfs een tijdje als kok gewerkt en ook Rob is matrooskok geweest. Rob: ‘Ik ben altijd met koken bezig geweest, maar niet zo intensief als de laatste tijd. We werken veel met professionele koks. We doen het een beetje samen, hebben ideeën en praten erover. De producten moeten aan eisen voldoen en we vinden het belangrijk dat we het volgens de regels doen. Daarom brengen we de ganzen bijvoorbeeld weg om geplukt te laten worden. Het is leuk om met mensen samen te werken die veel kennis hebben.’ Zo werkt De Keuken van het Ongewenste Dier bijvoorbeeld samen met Franks Smokehouse om de ganzen te roken, De Kleinste Soepfabriek voor de bouillon en Oma Bobs, die de kroketten en bitterballen maakt.

Eet iets interessants

Volgens Rob is onze eetcultuur erg veranderd. ‘Het gaat om gemak en we willen steeds hetzelfde. Door de massaproductie is de smaak van consumenten behoorlijk afgevlakt. Alle dieren krijgen ongeveer evenveel van hetzelfde voedsel en smaken ook allemaal hetzelfde. Dat is wat de grote supermarkten en consumenten willen. Plus we willen dat alles al is schoongemaakt; vlees zit in kleine stukjes in plastic bakjes. Er zit geen velletje meer aan en geen botje meer in.’ Rob vraagt zich af of het überhaupt nodig is om zo veel vlees te eten. ‘We krijgen veel te veel eiwitten binnen, dus ik ben er een voorstander van om minder vlees te eten. Als je dan toch vlees eet, eet dan iets dat interessant is, uit de omgeving komt, smaak heeft en een beetje een goed leven heeft gehad. Haal dan één keer per week een lekkere hertenbiefstuk bij de jager of de poelier, of eens een muskusrat of een lekkere Amsterdamse stadsduif. Ik vind natuurlijk wel dat iedereen het voor zichzelf moet bekijken en bedenken. Wat wij willen laten zien is in ieder geval hoe wij er mee om willen gaan. Misschien dat mensen er dan iets van willen overnemen. We zijn natuurlijk geen politieagent.’

We zoeken de strijd op tussen eten en dieren die niet als eten gezien worden.

My Little Pony Burger

‘En dan heb je ook nog het probleem dat veel mensen een bepaald vooroordeel of bepaald beeld hebben van dieren. Dat ze lief of leuk zijn, of juist het tegenovergestelde. Dat ze ziekteverwekkers zijn, of vies. Heel veel is gebaseerd op beeldvorming. En dat proberen we een beetje onderuit te halen met de keuken. We zoeken de strijd op tussen eten en dingen die niet als eten gezien worden. Kijk, je bent dat paardje nu aan het aaien, maar je kan het ook opeten. Heel veel paarden worden hier in Nederland te duur om te houden en worden dan geëxporteerd naar Polen of Spanje waar ze tot worst gedraaid worden. Waarom moeten onze eigen paarden op transport naar het buitenland, terwijl wij goedkoop paardenvlees uit Zuid-Amerika halen? Daarom zijn we met de My Little Pony Burgers begonnen. Paardenvlees is hartstikke lekker en gezond.’

Ragout van muskusrat

Zo zijn er nog veel meer dieren die in Nederland niet gegeten worden omdat we niet gewend zijn deze dieren als voedsel te zien. ‘Zoals bijvoorbeeld de muskusrat. Het is eigenlijk een bever die uit Canada geïmporteerd werd. Soms zie je weleens van die ouderwetse omaatjes met van die bontjassen aan, die zijn vaak van muskusrat gemaakt. Die beesten zijn toen ontsnapt, en nu woekeren ze omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Ze zitten in de dijken, in holen van een paar meter doorsnede, wat natuurlijk een probleem is in Nederland. Al zestig jaar wordt geprobeerd om die populatie in Nederland (en heel Noord Europa eigenlijk) uit te roeien. In België worden ze gewoon gegeten. Daar staat het als waterkonijn op het menu. Wij maken er een soort ragout van. Het smaakt een beetje als haas, een beest dat veel groenvoer eet. Het is heel rood vlees, echt wild.’

Vegetariërs eten weer een kroketje

Sinds ze vier jaar geleden zijn begonnen hebben Rob en Nicolle veel mooie reacties gekregen op dit project. ‘Er komen ook veel vegetariërs bij ons langs om te zeggen dat ze het zo’n goed initiatief vinden. Er zijn zelfs vegetariërs die na tien jaar weer eens een kroketje eten. Dat is echt heel leuk.’ Met de Keuken van het Ongewenste Dier proberen Rob en Nicolle een discussie op gang te brengen en mensen aan het denken te zetten. En hoewel misschien niet iedereen staat te springen bij het idee van een Amsterdamse stadsduif op je bord, grote kans dat je er in ieder geval wel met elkaar over in gesprek gaat.

Zelf proberen? De ganzenkroketjes worden verkocht bij supermarkt Marqt en verschillende café’s en snackbarren in Amsterdam. Ook zijn Rob en Nicolle vaak bij verschillende markten, zowel in Amsterdam als daarbuiten, te vinden.

The post De Keuken van het Ongewenste Dier: Kroketje Schipholgans, iemand? appeared first on Where The Food Is.

Ruimte voor ondernemende initiatieven

Tijdens het Food Film Festival presenteerde Piet Eilander, adjunct directeur van de Dienst Ruimtelijke Ordening van de gemeente Amsterdam, deze nieuwe voedselvisie. Eten brengt mensen bij elkaar en zorgt voor veel werkgelegenheid, maar in Amsterdam verspillen we ook zo’n 25% van ons voedsel en er zijn heel wat jongeren met obesitas. Wat kan de gemeente doen om onder andere deze problemen tegen te gaan, en tegelijkertijd ook bijdragen aan initiatieven die juist goed zijn voor de stad en economie? De gemeente wil onder andere meer ruimte geven aan ondernemende initiatieven van Amsterdammers en er komt meer aandacht voor stadslandbouw, duurzaamheid en educatie.

Van street food tot rijkskas

Tijdens de presentaties van het debat ‘Amsterdam Voedselstad’ werd wel duidelijk dat er in de stad enorm veel aan het gebeuren is op het gebied van voedsel. Zo sprak bijvoorbeeld Maartje Nelissen van The Food Line-up over de opkomende street food cultuur. Er zijn steeds meer goede food trucks en rollende keukens, die op markten en festivals mensen bij elkaar brengen met hun eten. Ook presenteerde Diana Wind het idee om op het braakliggende stukje grond naast Paradiso een Rijkskas neer te zetten, waar groenten kunnen worden verbouwd.

Chef Jerrey Gontscharoff van Restaurant Oldschool vertelde over hoe hij op een duurzame manier met eten omgaat, en werkt met lokale producten en leveranciers als de Lindenhoff en Goede Vissers. Ook liet Sarriel Taus met de ZuiderMRKT zien hoe je als buurtbewoners gemakkelijk een voedselcoöperatie kunt beginnen, en het voedsel van de boer voor een eerlijke prijs naar je toe kunt halen.

Wat is de invloed van deze trends?

‘Eten is het nieuwe uitgaan’, aldus Maartje Nelissen. Food is hip, en niet alleen in Amsterdam. Er wordt weleens de spot gedreven met de kale etende,
food truck lovende en craft beer drinkende hipster, die probeert zo lokaal en gezond mogelijk te eten. Zelfs wordt er afgevraagd wat de invloed van onze ‘foodie-cultuur’ nou echt is, en of al dat biologisch eten wel zo goed is. Door alle verschillende berichten weet je als consument soms even niet meer wat je kiezen moet. Toch geven deze trends volgens Joris Lohman, oprichter van de Youth Food Movement en het Food Film Festival, in ieder geval ‘een duidelijk signaal aan de voedselindustrie dat er een groeiende groep consumenten is die begrijpt wat de impact is van voedselproductie op mens, dier en milieu’.

Nieuwsgierig blijven

Persoonlijk denk ik dat het in ieder geval heel mooi is dat zoveel mensen met eten bezig zijn. Op hun eigen manier proberen deze, en vele andere initiatieven, ons te laten nadenken over onze relatie met voedsel. Steeds meer mensen stellen vragen en worden zich bewuster van waar ons eten vandaan komt. Sinds we met Where The Food Is begonnen zijn, heb ik door alle mensen die ik gesproken heb enorm veel geleerd, maar ook behoorlijk wat nieuwe vragen gekregen. Er zijn nog zoveel mooie verhalen rondom eten te vertellen. Waarschijnlijk komen er alleen maar meer mooie initiatieven en game changers die het voedsellandschap veranderen bij. Wij hopen met Where The Food Is op onze manier ook een klein beetje mee te helpen door deze mooie verhalen vast te leggen en te vertellen.

Benieuwd geworden naar de gehele Amsterdamse voedselvisie? Hier lees je ‘m.

The post Amsterdam is een voedselstad appeared first on Where The Food Is.

En dit zijn ze, het dreamteam. Dat ze plezier hebben in wat ze doen en het ontzettend gezellig hebben met elkaar straalt er vanaf. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld, dat ze zelfs af en toe elkaars zinnen afmaken. Hij, Mischa, is een Zuid-Afrikaanse chefkok die dertien jaar geleden naar Nederland kwam, en is zoals hij zelf zegt: ‘trained in a very classical French style’. Zij, Bernadette, heeft toen de kinderen het huis uit waren van haar hobby haar werk gemaakt en kookt vooral op intuïtie. Samen hebben ze het afgelopen jaar zo’n 200 recepten ontwikkeld. Ze zijn allebei niet fulltime bezig met Bilder & de Clercq, maar hebben hun eigen cateringbedrijven 180 graden en Senses Fine Foods. Ze zijn altijd bezig met food en het opdoen van nieuwe inspiratie. Het mooie van hun werk voor Bilder & de Clercq vinden ze het makkelijker maken van gevarieerd eten. Het ‘no waste of food’ is voor de chefs ook heel belangrijk. Doordat alles in precies de juiste hoeveelheden verpakt is, hoeft nooit eten te worden weggegooid.

‘Nobody is going to get me out of the kitchen now’

Eigenlijk wilde hij stiekem altijd piloot worden, maar door zijn horrible math skills en slechte ogen was dat geen optie. Het allereerste dat Mischa ooit in de keuken heeft gemaakt is een appeltaart. Hij herinnert zich dat nadat iemand op de basisschool een presentatie hield over een appeltaart, hij deze wilde namaken, wat natuurlijk mislukte. Hij oefende en ging steeds meer van koken houden. Zijn moeder is de beste chef die hij kent, maar hij moest altijd de keuken uit als ze aan het koken was. ’So this is my revenge, nobody is going to get me out of the kitchen now!’ Toen hij klaar was met school wilde hij graag naar de hotelschool, maar omdat hij te jong was en te weinig ervaring had werd hij niet toegelaten. Hij besloot de koksopleiding te proberen.

Mischa’s vader is Nederlands, maar woonde 27 jaar in Zuid-Afrika. Toen ze door de slechte economie geen goede vooruitzichten meer hadden, besloot hij terug te gaan naar Nederland. Mischa zat toen nog op de Silwood School of Cookery in Kaapstad, en regelde een stage bij het Amstel Hotel in Amsterdam. Toen hij was afgestudeerd heeft hij een tijdje gewerkt in verschillende hotels en restaurants en ontdekte hij dat hij een passie had voor lesgeven. Hij werkte zo’n 8 jaar bij La Cuisine Française, waar hij Bernadette ontmoette.

‘Eerst heb ik al het basiswerk gedaan’

Haar moeder hield absoluut niet van koken en haar vader reisde de hele wereld af. ’Hij nam vaak bijzondere producten mee naar huis, en zei dan: “Goh Bernadette, maak er even iets lekkers mee”. Zo stond ik als meisje van veertien allerlei dingen te koken.’ Na haar opleiding aan de Hogere Hotelschool in Den Haag is Bernadette jong getrouwd. Toen de kinderen het huis uit waren besloot ze van haar hobby koken haar werk te maken. Ze klopte aan bij La Cuisine Française, waar ze bij de basis moest beginnen met het oefenen van snijwerk en het maken van bouillons en sauzen. ‘Ik ontmoette Mischa daar en heb enorm veel van hem geleerd. Hij heeft zó veel geduld.’

‘Rogier, één van de eigenaren van Bilder & de Clercq is getrouwd met mijn dochter, en vroeg anderhalf jaar geleden of wij de chefs van dit nieuwe concept wilden zijn.’ Het was volgens Bernadette een spannende stap om te maken, maar ze heeft er enorm veel plezier in.

Appartement omgebouwd tot studio

Ze doen alles zelf. ‘Uren zitten we bij Bernadette achter de computer. We halen inspiratie uit tijdschriften, boeken en wat we tegenkomen in het buitenland. We moesten even omschakelen van het denken als chef, naar het denken als consument.’ Alle nieuwe recepten die ze bedenken worden voor de komende maand in één of twee dagen gekookt en gefotografeerd. ‘Dit doen we in het prachtige lichte appartement van Mischa, dat elke maand wordt omgebouwd tot fotostudio. We hebben een professionele fotograaf, maar we doen de styling van de borden zelf. We gebruiken altijd hetzelfde bord, dat uit Zuid-Afrika komt, en streven ernaar dat je het zoals je het op de foto’s ziet ook zelf op je bord kunt krijgen.’

Mooie ingrediënten

Ze proberen meestal tussen de zeven en tien ingrediënten voor een gerecht te gebruiken. ‘We gebruiken veel rode peper en proberen zo veel mogelijk groente in de gerechten te stoppen. In onze vlees- en visgerechten zorgen we altijd voor een mooie hoeveelheid en het is vrijwel altijd biologisch, hoewel je aan dat label niet te zwaar moet tillen. Als je ergens biologisch opzet betekent het niet automatisch dat het beter is.’ Ze vinden het leuk om met bijzondere ingrediënten en onbekende groenten te werken. ‘We maken recepten met een twist.’ Mischa wil heel graag een keer Zuid-Afrikaanse bobotie maken, maar daar is het helaas nog niet van gekomen.

Take a chance, make a change

Het enthousiasme van Bernadette en Mischa werkt aanstekelijk. Ze zijn trots op wat ze doen en vooral ook op elkaar. Ze vinden het mooi om te zien welke gerechten het goed doen en welke minder. ‘Meestal als we denken dat een gerecht het goed gaat doen, is het ook zo. Vorig jaar hadden we een rauwe geraspte bloemkool met quinoa salade gemaakt, dat was echt een topper!’ Ook maken ze zelf een aantal van de producten die in de winkel verkocht wordt, zoals cake, marmelade en desserts.

Ze vinden het fantastisch dat steeds meer mensen zich bezig houden met ‘goed eten’. Volgens Mischa zijn we de waarde van eten langzaam kwijtgeraakt. ‘People are willing to pay a lot for clothing, what you put on your body, but not for what they put into their bodies. But now we see that more and more people are willing to take a chance and make a change.’ Met Bilder & de Clercq hopen ze hieraan bij te dragen. Bernadette geeft aan dat hier wel een prijskaartje aan hangt en het voor studenten misschien aan de dure kant is. ‘Maar op woensdag worden altijd drie gerechten vervangen, die gaan er dan uit met korting. Dat is echt leuk.’

Weer gasten durven uitnodigen

Bernadette: ‘Ik vind het heel belangrijk dat het gezellig is om aan tafel te komen, om de tijd te nemen om met elkaar te praten, in plaats van met een bord op schoot voor de tv. Ik heb mensen horen zeggen dat ze door Bilder & de Clercq echt weer plezier hebben in koken, en zelfs weer gasten durven uit te nodigen. Dat vond ik zo mooi!’ En dit kan ik me persoonlijk goed voorstellen. Het is best lastig om altijd weer wat lekkers en gezonds te bedenken, zéker als je weinig tijd hebt. Bernadette en Mischa bedenken en ontwikkelen de recepten met zoveel passie en plezier, dat ik durf te zeggen dat zonder dit fantastische tweetal Bilder & de Clercq vast niet zo’n succes was geworden…

The post De chefs: het geheime wapen van Bilder & de Clercq appeared first on Where The Food Is.

Jarenlang klachten

Ze was altijd vermoeid, koud, verkouden en had buikpijn. ‘Nadat ik heel vaak bij de dokter en in het ziekenhuis kwam, wist ik me geen raad meer. Toen ben ik zelf doktertje gaan spelen en kwam ik op het internet candida tegen.’ Iedereen heeft schimmels in de darmen. Met candida heb je een overschot aan gist en zijn de bacteriën in de darmen niet meer in balans. De gist kan dan door de darmwand in de bloedbaan terecht komen en zorgen voor gezondheidsklachten als buikpijn en problemen met je immuunsysteem. ‘Om dat te herstellen moet je geraffineerde suikers, lactose producten en gist vermijden. Nou, ik ging dat dieet dus volgen. Op internet had ik allerlei saaie recepten gevonden waar ik m’n eigen twist aan had gegeven. Ik had al een heel leuk receptenboekje vol.’

Inspiratie uit het land van de fastfood

Toen ging ze op vakantie naar Amerika, het Mekka van de fastfood. Ze was bang dat ze daar nooit haar dieet zou kunnen volhouden. ‘Ik was helemaal verbaasd toen ik daar was. Jeetje, ineens allemaal biologische en healthy tentjes. Oohhhh wat een fantastisch land. Ik was er twee jaar eerder nog geweest en nu was het ineens booming daar. Ja maar wacht even, dat moeten we ook in Nederland hebben; tentjes waar we kunnen eten zonder na te denken. Dat we zeker weten dat het gezond en puur is. Dat we niet hoeven te bellen of de kok erbij te vragen als je een allergie of dieet hebt. Ik vond het toch altijd heel vervelend als ik uit eten ging. Ik werd vaak aangekeken, geen suiker? Jij hoeft toch geen dieet te volgen? Wat stel jij je aan. Ik kon daardoor vaak niet meer genieten van het eten.’ En zo is het idee ontstaan. ‘Ik heb het altijd leuk gevonden om te koken. Voordat ik Sugarless begon had ik al bedrijfsplannen gemaakt voor een taartenwinkel met allemaal Amerikaanse taarten. Omdat er in Amsterdam helemaal niets was voor mensen met voedselallergieën, ben ik deze lunchroom begonnen.’

Elke dag bakken

Dit is het vierde jaar dat Sugarless bestaat en het is een groot succes. ‘Er komt van alles langs hier, van jonge gezinnen tot zakenmensen. Er komen mensen die bewust gezond eten, maar soms zijn er ook gasten die niet eens weten van het concept. Er hangt een hele huiselijke, gezellige sfeer.’ Jennifer maakt alles dat je bij Sugarless kunt eten zelf. ’Elke dag ben ik aan het bakken en ook nieuwe dingen aan het uitproberen in de keuken. Vaak lees ik een recept en denk ik, ooh die moet ik Sugarless-proof maken.’

Helemaal geen graan meer

Hoewel Jennifer dus al een tijd geen geraffineerde suikers, lactose producten, gist en kunstmatige toevoegingen at, bleef ze nog vaak vermoeid. ‘Mijn lichaam moest eerst afkicken van de suiker. Langzaam ging het steeds beter. Maar toch bleef ik me nog moe voelen. Ik at altijd al zuurdesem brood, maar was daarna altijd moe. Ik had nooit aan gluten gedacht. Wist je dat 80% van de bevolking eigenlijk intolerant is voor gluten?’

Daarom volgt ze sinds een tijdje het paleo dieet, ook wel het jager-verzamelaardieet genoemd. Het dieet gaat uit van het eten van veel vis, vlees, groenten, fruit, wortels en noten. Graan, peulvruchten, zuivel, zout, geraffineerde suiker of verwerkte oliën moeten zoveel mogelijk worden vermeden. Jennifer geeft aan dat ze sinds ze helemaal geen graan meer eet (ook geen volkoren), zich weer helemaal goed voelt. ‘Graan in z’n puurste vorm is eigenlijk gewoon gif. Het is niet bedoeld om gegeten te worden en moet eerst worden geraffineerd. Door graan te eten krijg je een laagje op je maag en darmen, waardoor je lichaam de vitamines niet goed kan opnemen. Het is eigenlijk raar hè, als je last hebt van je buik, zegt de dokter dat je veel volkoren moet eten, maar dat is dus helemaal niet goed. De voedselschijf van vijf is ook heel erg achterhaald. Het is opgesteld door de agrarische sector, en omdat het slecht zou zijn voor de economie wordt het niet zo van de daken geschreeuwd dat het eigenlijk helemaal niet zo goed voor je is. Stel je voor dat niemand meer graan of suiker zou eten!’

Totaal anders eten

‘Ik eet geen brood, maar homemade paleo crackers met lijnzaad. Het is jammer dat glutenvrije producten vaak veel suiker bevatten, daarom maak ik veel zelf. Om wel glutenvrije producten te eten waar je meel voor nodig hebt zou je bijvoorbeeld kokos-, amandel- of kastanjemeel kunnen gebruiken. Suiker vervang ik door appelstroop, honing, dadelsiroop en natuurlijk ahornsiroop. Je moet gewoon echt je eetpatroon aanpassen. In plaats van pasta gebruik ik courgette die ik in dunne spaghetti sliertjes rasp, en van bloemkool rasp ik rijst. Van zoete aardappel maak ik frietjes die ik in de kokosolie bak. Echt, er gaat een hele nieuwe keuken voor je open.’

Less sugar

Ik vind het knap hoe Jennifer ondanks haar dieet toch zo kan genieten van eten, en hoe ze van haar ‘probleem’ een passie heeft gemaakt waar ze nu haar ‘paleo cracker’ mee verdient. Hoewel ik zelf gelukkig alles eten kan, en een lekker bord pasta op z’n tijd niet zou willen missen, is het niet verkeerd om eens na te denken over wat we eten en wat dit doet met ons lichaam. Jennifer laat met Sugarless zien (en proeven) dat minder suiker eten helemaal niet minder lekker hoeft te zijn. Je hoeft dan ook zeker geen speciaal dieet te volgen om te kunnen genieten van een Sugarless lunch, stuk taart of een high tea. En wanneer je je wel aan bepaalde voedingsvoorschriften moet houden, is dit absoluut een aanrader!

The post Van probleem naar passie: Jennifer over Sugarless appeared first on Where The Food Is.

De meeste Maleisische studenten koken niet thuis, maar eten elke dag zo’n twee tot drie keer(!) buiten de deur. Douglas heeft er een sport van gemaakt om mij zoveel mogelijk bijzondere gerechten te laten proeven. Al snel moest ik één van zijn favorieten proberen: sweet and sour chicken. Hij at het minimaal één keer per week; kip met een lekker krokant laagje en groenten in een zoetzure saus, geserveerd met witte rijst. Heerlijk!

Dit recept komt heel dichtbij de Chinese sweet and sour chicken zoals ik hem in Maleisië samen met Douglas at. Ik heb al heel wat recepten uitgeprobeerd, maar deze is door het gebruik van paneermeel gemakkelijk te maken. Ook zelf zoetzure saus maken klinkt misschien als een uitdaging, maar echt, probeer het, en je zult nooit meer potjes of pakjes voor je sweet and sour sauce gebruiken!

Wat heb je nodig?

Voor 2-3 personen:

• 2 kipfilets
• 1 ei
• schaaltje bloem
• schaaltje paneermeel
• plantaardige olie om de kip in te frituren (shallow fry)
• 120 gram suiker
• 120 milliliter azijn
• 4 eetlepels ketchup
• 1 eetlepel sojasaus
• eventueel maizena (opgelost in water)
• 1 knoflookteentje
• 1 ui
• 1 rode en 1 gele paprika
• 2 tomaten
• stuk komkommer

Stap 1

Snijd de kipfilet in kleine blokjes en bestrooi ze met een beetje versgemalen zwarte peper en zout. Om de kip het krokante laagje te geven neem je drie schaaltjes of diepe borden. Vul een schaaltje met bloem, eentje met een losgeklopt ei en de laatste met paneermeel. Haal de kip eerst door de bloem, vervolgens door het losgeklopte ei en daarna door de paneermeel.

Stap 2

Snijd voordat je de kip gaat bakken alvast de groenten in grove stukken en snijd de knoflook fijn.

Stap 3

Verhit de olie in een pan, zodat de kip straks ongeveer tot de helft onder staat. Zet het vuur middelhoog en laat de olie op temperatuur komen. Je kunt testen of deze heet is door een druppel water in de olie te laten vallen. Wanneer deze een knetterend geluid maakt is de olie warm. Doe de kipstukjes in kleine groepjes in de pan en bak ze aan allebei de kanten. Zet het vuur lager als de kip snel te donker wordt (en nog niet gaar is). Wanneer de kip goudbruin is haal je deze uit de pan. Snijd er eentje open om de testen of ze goed gaar zijn. Laat de stukjes op keukenpapier uitlekken.

Stap 4

Bak de paprika en ui kort aan in een beetje olie. Voeg ook de knoflook toe en bak dit een minuutje mee.

Stap 5

Meng de suiker, azijn, ketchup en sojasaus in een kom of maatbeker. Schenk dit bij de paprika, ui en knoflook en roer totdat de suiker is opgelost. Laat de saus op een middelhoog vuur langzaam indikken en voeg de tomaat en eventueel de komkommer toe. Wanneer de saus niet dik genoeg wordt, voeg je wat maizena (opgelost in water) toe en laat je het koken totdat het ongeveer zo dik is als stroop.

Stap 6

Voeg de gefrituurde kip toe aan de saus (zoals het eigenlijk hoort) of serveer de twee apart om de kip knapperig te houden. Als je ervoor gekozen hebt de komkommer niet mee te bakken, kun je deze ook nu toevoegen. Serveer met (basmati) rijst en eet, zoals ik in Maleisië altijd deed, met een vork en lepel.

Selamat makan!

P.S. Ook lekker: voeg tegelijk met de tomaat stukjes ananas toe.

The post Sweet and sour chicken appeared first on Where The Food Is.

De taart is niet moeilijk om te maken. Je hebt bijvoorbeeld geen oven nodig, wat het voor mij altijd nog nét wat gemakkelijker maakt, omdat je niet steeds hoeft te checken of hij klaar is (en er dan achteraf toch achter komen dat je hem te vroeg of te laat uit de oven hebt gehaald).

Hij is lekker fris, misschien zelfs een beetje zomers. Maar wie kan er nou niet een beetje zomer gebruiken in februari?

Het recept

Ingrediënten

• halve rol koek (bijvoorbeeld Digestives)
• 80 gram boter
• 3 biologische citroenen (en eventueel nog 1 voor de garnering)
• 5 witte gelatineblaadjes
• 125 gram suiker
• half of heel vanillestokje
• 250 gram slagroom
• 250 gram mascarpone

Speciale benodigdheden: springvorm (ik gebruikte een 26 cm springvorm en deed bakpapier op de bodem), klein steelpannetje, rasp, mixer.

Let’s go:

Stap één:

Verkruimel de koek. Dit kun je met je handen doen, maar een keukenmachine, deegroller of glas is een stuk gemakkelijker. Smelt de boter in een klein steelpannetje en giet dit bij de verkruimelde koek. Meng het door elkaar, doe het mengsel in de springvorm, druk het stevig aan en maak glad met bijvoorbeeld de bolle kant van een lepel.

Stap twee:

Laat de gelatineblaadjes 5 minuten in koud water weken. In de tussentijd rasp je de schil van 1 citroen (ik gebruik een biologische omdat ‘gewone’ citroenen veel bespoten worden). Pers hierna deze en de twee andere citroenen uit. Verhit vervolgens het citroensap in een steelpan en voeg de suiker hieraan toe. Wanneer de suiker is opgelost, neem je de pan van het vuur. Knijp de gelatineblaadjes uit, roer deze door het warme citroensap en laat het vervolgens staan.

Stap drie:

Klop met een mixer de slagroom. Roer in een andere kom de mascarpone los. Snijd een (half) vanillestokje open, schraap met een mes het merg eruit en voeg dit aan de mascarpone toe. Voeg hierna ook al roerend (of mixend) het citroensap toe. Doe als laatste de slagroom erbij en meng het goed door elkaar.

Stap vier:

Verdeel het mengsel over de koekbodem. Het is nu nog vloeibaar en moet zo’n twee uur opstijven in de koelkast. Wanneer je de taart gaat serveren kun je nog een citroen of wat koekkruimels gebruiken om de taart mee te garneren.

Geniet ervan!

The post Citroen-mascarponetaart appeared first on Where The Food Is.